Veranderen in de zorg begint bij het serieus nemen van weerstand

Maart 2018. Ik zit een beetje brak met een kop koffie achter mijn laptop en maak de balans op. Ik heb mijn baan opgezegd. Groot nadeel, weg zekerheden (help! Wat heb ik gedaan????). Groot voordeel: de komende maanden kan ik mij focussen op mijn afstudeeronderzoek als afronding van de master verandermanagement. Onder meer gestart om zelf antwoorden te vinden na een aantal intensieve jaren als teamleider en manager behandelzaken in een organisatie onder druk.

Een onderzoek wat in ieder geval zou moeten gaan over leidinggeven aan professionals in de zorg in een snel veranderende context.  Wat is de kern van goed leiderschap in een zorgcultuur onder druk? Deze grote vraag leidde tot de te onderzoeken vraag: Welke factoren dragen bij aan de veranderbereidheid van de professional? In dit geval de bereidheid om de dialoog met de cliënt en familie te versterken volgens de principes van ‘samen beslissen’. De keuze voor het versterken van de dialoog in de zorg heb ik bewust gemaakt. Juist daar in die dialoog komen alle processen rondom de zorg die iemand ontvangt bij elkaar. Ik denk aan al die keren dat er spanning ontstond binnen het multidisciplinaire team over keuzes in de zorg en behandeling. Bijvoorbeeld aan een meneer met een groot valrisico die toch de weekenden (alleen) thuis wil doorbrengen of die mevrouw die niets meer kon, zich snel verslikte maar toch graag zelf wilde eten. Of de meneer en zijn familie die maar niet konden accepteren dat hij nooit meer gaat lopen en de pijnlijke en dure therapie koste wat het kost wil doorzetten. Wat is verantwoorde zorg? Wie bepaalt?

Weerstand als kans

In mijn afstudeeronderzoek ga ik ervan uit dat weerstand tegen een verandering geen probleem is maar een kans. Het betekent dat de professionals betrokken zijn bij de verandering. Deze positieve kijk op weerstand die door steeds meer auteurs wordt beschreven wordt veranderbereidheid genoemd.  Natuurlijk kennen we allemaal die ene collega die vooral gericht is op comfort en het behouden van de privileges. Maar grosso modo haalt de zorgprofessional zijn voldoening uit het helpen van kwetsbare mensen en is gemotiveerd om zijn werk goed te doen. Een andere gemene deler in de zorg is dat de organisatiecultuur veelal een ‘familiecultuur’ is. Een aspect van een familiecultuur is dat de ongeschreven regels een belangrijke functie vervullen. Afwijken van de groepsnorm is niet makkelijk.

Denken vanuit veranderbereidheid betekent onder andere dat de druk opvoeren in veel gevallen niet de oplossing is. In mijn  onderzoek naar de slaagfactoren voor verandering (Hoe kan het wel?) zoek ik naar de overtuigingen die bepalend zijn voor de intenties die iemand heeft en wat iemand doet en dus ook of en hoe hij wil veranderen. Door Metselaar zijn deze onderliggende overtuigingen in klare taal omschreven als antwoord op de vragen:  “Wil ik dit? Moet ik dit? Kan ik dit?”

Toegepast op de betrokkenheid van de cliënt en de familie bij de keuzes in zorg en behandeling in bovengenoemde voorbeelden kom je tot de volgende vragen. Wil ik dat de cliënt en familie meebeslissen over welke risico’s wel of niet verantwoord zijn? Wat betekent dat voor mijn rol als professional? Loop ik professionele risico’s?  Wordt er door mijn collega’s en leidinggevenden verwacht dat ik de dialoog aan ga met de client en familie? Voldoe ik nog aan de groepsnorm? En verwacht ik dat ik dit echt kan uitvoeren? Heb ik speelruimte om echt te luisteren en daar de keuzes op te baseren? Word ik hierin gesteund door mijn organisatie?

Overtuigingen hebben een functie en zijn niet makkelijk te veranderen. Maar het kan wel. Door samen te reflecteren en te leren van nieuwe ervaringen. Juist daarin kan je als leider een voorbeeldrol vervullen. Wil ik dat de professionals het spannende pad van ‘samen beslissen’ met de cliënt en familie gaan bewandelen? Dan begint dat met het opgeven van mijn vaste overtuigingen om vervolgens echt te luisteren, samen tot nieuwe overtuigingen te komen en elkaar te waarderen.

Aan de slag:

Reserveer anderhalf uur om eens echt met je team te praten. Bijvoorbeeld over het versterken van de dialoog met de cliënt en familie, of een ander veranderthema wat je bezig houdt. En stel onderstaande drie vragen. Neem de gesprekken op en werk ze uit en je hebt een schat aan informatie verzameld.

  • Willen: Wat denken zij dat de beoogde verandering hen of de cliënt oplevert?
  • Moeten: Ben je als leidinggevende duidelijk geweest over nut en noodzaak van de verandering en is er een concreet veranderdoel? En hoe denken “belangrijke anderen” erover?
  • Kunnen: Heb je als organisatie echt begrepen wat de professionals nodig hebben om de verandering door te voeren en heb je dit gefaciliteerd? Past de vraag bij de competenties van deze professional en in het geval van het versterken van de dialoog bij de competenties van de cliënt?

Succes!

Er is al veel geschreven over leiderschap. In deze blog serie wil ik niet alleen beschrijven wat we als leidinggevende in de zorg al zo lang voelen, maar ook concrete tips geven. En wellicht heb jij ook een goede tip over hoe het beter of leuker kan.  Laat het weten!

In mijn volgende blog zal ik verder ingaan op het vergroten van de veerkracht van jou als leidinggevende en je organisatie. Het verband met dit blog? Verzuim heeft veel oorzaken, maar echt luisteren naar elkaar en naar onszelf is een goed begin.